Onze laatste dag. Daar waren we eigenlijk gisteren al over uit. Maar ja, wat te doen op zo'n laatste dag? Allerlei mogelijkheden passeren de revue en uiteindelijk komt het erop neer dat we nergens echt zin in hebben. Het enige dat ik nog graag wil, is 'onze' berg te beklimmen en naar la Tzoumaz te lopen. Sander ziet dat echter helemaal niet meer zitten. We besluiten in elk geval omhoog te klimmen en daarna via Auddes weer naar Iserables te gaan. We hopen onderweg nog iets van een bise te vinden.
De klim naar boven is onwaarschijnlijk zwaar. We moeten af en toe echt klimmen en klauteren. Leia vindt ons maar zwak; ze probeert ons zelfs tegen de berg op te trekken!
Na wat een eeuwigheid lijkt, komt eindelijk Les Crêtaux in beeld en kunnen we eindelijk weer een stuk vlak lopen.
We lopen nu op de verharde weg en die daalt heel langzaam af. Vooral Sander heeft het heel zwaar met dalen; zijn schenen doen hem veel pijn. Ik begin juist net weer een beetje bij te komen. Onderweg naar boven hing mijn tong op mijn enkels, maar zo kan ik de rest van de dag wel doorlopen. Maar Sander dus niet helaas. We gaan dus ook niet op zoek naar een bise en zeker niet naar La Tzoumaz. Toch nemen we niet de (kortere) wandelroute, maar blijven we de verharde weg volgen tot we weer in Iserables zijn. Dan is het nog maar een klein eindje tot we weer onderaan de trap staan. Pfoei! Wat is dat toch steeds weer afzien, dat je je huisje ziet, maar eerst al die treden nog op moet...
Intussen hebben we al flink wat opgeruimd en drinken we nog een laatste borrel met uitzicht op de bergen. Morgen rijden we naar huis en dan hebben we nog lekker een weekje Thuis in het vooruitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten