Klokslag negen uur hesen we Leia in onze volgepakte Pinda en vertrokken we naar Zwitserland. We zwaaiden nog vrolijk naar alle buren, waarvan er helaas niet één terugzwaaide... Maar dat mag de pret niet drukken; de vakantie is begonnen!!!
We gaan al meteen de strijd aan met Tom, want hij wil ons via Venlo sturen, terwijl wij toch echt via Arnhem gaan. "Stelletje betweters" roept Tom en vervolgens gaat hij tien minuten in staking, voordat hij met één nieuwe route op de proppen komt.... Die exact dezelfde aankomsttijd heeft!!!
Bij de afslag naar de A30, komen we in de eerste file, maar aangezien dat niet meer dan drie minuten opleverde, telt deze niet mee. Dus de filestand blijft op nul staan.
Om 22u passeren we de grens bij Arnheim en heeft Tom de instructie gekregen om wèl over tolwegen te gaan. De nieuwe aankomsttijd is half zeven morgenochtend. We zullen zien!
Iets boven Neuss houden we de eerste pitstop. Leia bewatert de Duitse plantjes en wij kopen een wc-bezoek en twee bakken koffie. Om half twaalf zijn we weer op pad richting Kjul, zoals Tom ons vertelt.
Tegen half twee gooien we de tank vol bij pitstop nummer twee. Precies volgens schema; we houden ons goed aan de rij- en rusttijden. Bij het wegrijden zien we zowaar wildlife: een vos!
Iets voor 3-en rijden we tot onze stomme verbazing Frankrijk binnen!!!!!
We proberen maar te vertrouwen op Tom...
Groot voordeel van deze 'detour' is dat we tijdens onze derde pitstop, even na Straatsburg, warme chocoladebroodjes konden krijgen. Pain au chocolat is ons vaste recept in frankrijk.
Om kwart voor vijf wordt duidelijk dat we Duitsland niet meer terugzien. Zwitserland komt in beeld!!!!!!
Bij de eerste mogelijkheid stoppen we om te tanken en te lozen. Ook halen we wat franken uit de muur, want zonder geld op pad zijn, is geen fijn gevoel.
Om half zeven maken we de laatste stop boven op een heuvel met uitzicht op het Berner Oberland. We zien hoge witte toppen en kunnen niet wachten tot we die van dichter bij gaan zien. Nog 121 kilometer te gaan en dan zijn we, als alles goed gaat, om 8.12 in Iserables.
Als we vlak voor Martigny nog even stoppen om de benen te strekken, ontdek ik dat mijn schoen zeiknat is. De stoep is kurkdroog, dus daar kan het niet van komen. Een inspectie van de auto dan maar: de mat aan de bijrijderskant is doorweekt en mijn tas, die daarop stond dus ook! We gaan er maar van uit dat het vocht van de airco is. Hadden we die dan toch uit moeten zetten in de bergen? De inhoud van mijn tas leg ik snel achterin te drogen, maar ikzelf zal toch weer op die natte mat moeten... Gelukkig is het nu nog maar twintig minuutjes!
Om half negen stonden we, naar een zigzaggende-vooruit-achteruit-zoektocht, dan eindelijk in ons onderkomen voor de komende twee weken. Het huisje is echt prachtig gelegen; vanuit alle ramen heb je vrij uitzicht op de omliggende witte bergtoppen. Sander heeft zichzelf volkomen afgepeigerd door tig keer de trappen op en af te lopen met alle bagage. Daarna moesten we de auto weer buiten het dorp op de parking zetten. De straatjes zijn hier zo smal dat er geen parkeerplekjes in het dorp zijn. Terwijl we naar de parking rijden, merken we dat we wel heel erg aan het dalen waren... aiaiai!! Dat betekent dat we flink moesten klimmen op de wandeling terug!
Maar goed, het is gelukt. En nu zitten we met een borreltje te proosten op onze trouwdag. Zeven jaar alweer! Zometeen gaan we lekker een paar uurtjes pitten, daar zijn we echt aan toe. Leia ligt te knorren aan onze voeten. Nou ja, haar maag dan... ze wilde gisteravond door alle drukte in huis niet eten en nu we hier zijn, moet ze nog een beetje wennen. Ik ook trouwens, maar dat zijn we wel gewend, eerste dag altijd heimwee en vanaf de tweede dag wil ik niet meer weg....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten