We doen het vandaag iets minder rustig aan, want er staat een flinke autorit op het programma. We rijden richting Visp en vanaf daar rijden we door een prachtig V-vormig dal. De rechterkant gaat naar de Matterhorn, maar gezien de vele bewolking laten we die voor wat het is en gaan we linksaf richting Saas Fee. De weg erheen is al een belevenis op zich, Veel riviertjes en watervalletjes, grappige dorpjes en slingerende weggetjes naar boven.
In Saas Fee aangekomen, stuiten we op een enorme parkeergarage. Het is een autovrij stadje. Al het vervoer gaat daar met electrische wagentjes. We parkeren de auto en gaan te voet richtig de busterminal. Daar vragen we de weg naar onze lift. Er zijn er namelijk wel een stuk of vijftien, met allemaal verschillende startpunten. Hier kan ik weer lekker Duits babbelen en dat gaat me toch een stuk makkelijker af dan Frans. Om bij onze lift te komen, moeten we het dorp achter ons laten en afzakken naar beneden. De eerste liften die we daar tegenkomen zijn gesloten. Braaf doorlopen maar, want de onze zat hier nog niet bij. Als we dan eindelijk bij de goede lift zijn aangekomen, wacht ons een teleurstelling. Ook deze is gesloten. En dan moet je weten, dat overal in het dorp electronische informatieborden staan, waarop toch duidelijk te zien is dat deze open zou moeten zijn.
We besluiten een stuk te gaan wandelen naar een volgende lift, die verder het dal in ligt. Maar helaas, ook deze blijkt gesloten. En als we dan daar een beetje om ons heen staan te koekeloeren, ziet Sander heel in de verte opeens een lift waar wel beweging in zit! Het beginpunt lijkt helemaal bovenaan Saas Fee te liggen. Maar ey, we hebben vakantie, dus gaan maar weer op pad. We lopen Saas Fee weer binnen en merken dan dat dit echt een leuk stadje is. Overal terrasjes, winkeltjes, restaurantjes. Veel tentjes zijn alleen nog dicht, want kennelijk begint hier de zomer pas volgende week...
Het is al met al een flinke wandeling geweest langs al die liften, dus als we bij de enige werkende zijn gearriveerd, gaan we eerst even lekker in de schaduw zitten uitpuffen. Leia ging onderweg naar boven zelfs al een keer liggen, alsof ze wilde zeggen: "tot hier en niet verder".
Het ritje met de lift is kort en akelig duur, maar we vinden het alledrie prachtig. Boven angekomen zien we dan eindelijk sneeuw. Leia kan het niet zo bekoren, die heeft meer interesse in de marmottenkeutels. We genieten een tijdje van het prachtige uitzicht en gaan dan bij het restaurant een lekkere bak koffie halen. Op de kaart staat Apfelstrudel mit Vanille en dat lijkt ons wel erg lekker. Zeven jaar geleden, op net zo'n berg maar dan in Oostenrijk, aten we dat voor het eerst. We zijn er dus wel weer aan toe.
Het ritje terug naar beneden duurt net zo kort, maar ook nu weer genieten we met volle teugen van de stilte en het uitzicht. De parking blijkt niet ver van het stationnetje te liggen, dus in no time zijn we weer op pad naar huis. Al met al hebben we dik drie uur in Saas Fee rondgewandeld; de benen zijn dus wel toe aan wat rust.
In het huisje checken we op internet de weersverwachting en controleren we ook meteen even hoe dat nou zit met die zomer hier. Het zomerseizoen begint, voor wat de 'attracties' betreft, dus echt pas na volgende week. Dat betekent dat we dus nog een week lang tegen dit soort gesloten liften aanlopen. Er moeten een heleboel wandelingen geschrapt worden.
Op dit moment, zaterdagochtend, hebben we allebei het idee dat het wel mooi is geweest. We hebben genoten en prachtige bergen gezien, maar het vooruitzicht van een weekje thuis is toch ook wel erg aanlokkelijk.
Wordt vervolgd.... of juist niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten