We beginnen al lekker te onthaasten. Ik vermaak me met het lezen van een enorme stapel Donald Ducks. Daar kan toch geen e-reader tegenop. Sander slaapt lekker uit en rommelt wat aan in en om het huisje.
Zo vroeg mogelijk bellen we pensionada Els, die vandaag verjaart. Ze is toevallig net in Valthe en dus krijgen we ook Frederiek nog even aan de lijn. Van haar krijgen we nog wat extra doe-tips. Een daarvan is wandelen bij Seviez en als ik daar vervolgens ook nog een kaartje van vind, is het dagplan gemaakt.
We rijden via een illegale route het dorp uit. Alleen voor aanwonenden staat er op het bordje (denken we...), maar ach, wij kunnen niet zo goed Frans immers! Het is een mooie weg en we slingeren helemaal rondom de berg. En dan komen we door Nendaz, en weer, en weer, en weer. Nendaz is een stadje dat tegen de berg op is gebouwd en om het eenvoudig te maken, hebben ze het stadje vier verschillende namen gegeven, Basse, Haute, Super en Loodvrij. Dat laatste is een geintje natuurlijk, maar wij vonden het wel toepasselijk aangezien er een enorme lading benzinestations zijn.
In Seviez aangekomen zien we tot onze verrassing dat we kennelijk een ghosttown op het programma hebben. Dit oord is, op wat werklui na, uitgestorven. Er staan een stuk of vier enorme hotels met eronder allemaal dichte winkels. De liften, waarmee we nog verder naar boven hadden gemoeten, zijn uiteraard ook gesloten. Dan maar te voet bij het volgende dorpje zien te komen. Van daaruit gaat een bakjeslift naar nog hogere plekken. We hopen maar dat die wel open is en gaan aan de wandel. Hijgend en puffend klauteren we naar boven. In onze lange broek, want we hadden rekening gehouden met sneeuw aan de top. Maar ja, aangezien we daar nog lang niet zijn, zijn we enigszins overdressed.
Halverwege komen we langs een enorme skihut. Gesloten. Natuurlijk. We lopen nog een eindje verder en zien dan een heerlijk plekje om te pauzeren. Dat vindt Leia ook, ze ziet een stroompje en plonst er zonder aarzeling in om af te koelen. Daarna heeft ze compleet de kolder in de kop en ze rent een marathon aan rondjes door de alpenweide. Uitgeput ploft ook zij uiteindelijk naast ons neer om te pauzeren. Wij zijn blij; eindelijk heeft ze kunnen rennen!
Als we weer een beetje bijgetrokken zijn, lopen we nog een stuk verder omhoog, totdat we een riviertje zien, met een wandelroute-bordje ernaast. 'Siviez die kant op'. Dat doen we dan maar, want de hoop dat de lift verderop het wel doet, is inmiddels vervlogen. We zien geen enkele beweging.
Ook dit blijkt weer een goede keuze. Eindelijk lopen we een avontuurlijke route; Klimmen en klauteren, watertjes oversteken en genieten.
Terug bij de auto zien we dat we toch zo'n drie uur hebben rondgesjouwd. Het was de moeite zeker waard. Op ons laatste restje benzine laten we de auto naar beneden rollen richting Sion. In Nendaz-Loodvrij gooien we de tank vol en dan kunnen we weer vol gas verder. De Aldi in Sion is snel gevonden en met de nodige boodschapjes knorren we weer naar Iserables. Dit keer via de officiele route. De auto zetten we weer op de parking onderaan. Hoewel we dan flink moeten klimmen naar het huisje, lijkt deze afstand ons wel korter dan die naar de parking bovenaan, waar we de auto vannacht hadden staan. Het heeft ook wel wat; helemaal uitgeput bij je huisje aan komen en dan neerploffen op de bank...
Hier thuis doen we niet veel bijzonders meer. Ik lees weer mijn duckies, Leia houdt winterslaap en Sander kokkerelt met de -volgens hem- fantastische pannen. We drinken een lekkere borrel op mama's verjaardag, terwijl het buiten langzaam begint te regenen. Er staat nu een heerlijk briesje en de lucht wordt al wat koeler. Wij zijn relaxed. De druk is van de ketel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten